Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, γιορτάζει φέτος την επετειακή 70ή του διοργάνωση, και αφιερώνει την επίσημη αφίσα του σε δύο μύθους του παγκόσμιου κινηματογράφου, τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τον Φεντερίκο Φελίνι. Με τη φιγούρα του Μπρούνο Γκανζ σε πρώτο πλάνο, από το "Μια Αιωνιότητα και μια Μέρα" του Θόδωρου Αγγελόπουλου, την ταινία που το 1998 του χάρισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών και στο βάθος τον ρινόκερο στη βάρκα και το παιδί που ψαρεύει από το "Και το πλοίο Φεύγει" του Φεντερίκο Φελίνι (1983), το Φεστιβάλ Βενετίας τιμά ταυτόχρονα δύο σκηνοθέτες του "κινηματογράφου του δημιουργού" (τον ερχόμενο Οκτώβρη συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από τον θάνατο του Φελίνι). Φέτος, πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του Φεστιβάλ θα είναι ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης Μπερνάρντο Μπερτολούτσι. Την αφίσα σχεδίασε ο Ιταλός Simone Massi, μόνιμος συνεργάτης του Φεστιβάλ.
Το 70ό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας που θα διεξαχθεί φέτος από τις 28 Αυγούστου έως και τις 7 Σεπτεμβρίου, ανοίγει την αυλαία του με το "Gravity" του Αλφόνσο Κουαρόν (εκτός διαγωνιστικού προγράμματός), με πρωταγωνιστή τον Τζορτζ Κλούνεϊ.
Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας (Mostra Internazionale d'Arte Cinematografica di Venezia) είναι το παλαιότερο φεστιβάλ κινηματογράφου στον κόσμο. Ξεκίνησε την περίοδο του Μουσολίνι, το 1932, ως Esposizione Internazionale d'Arte Cinematografica ("Διεθνής Έκθεση της Τέχνης του Κινηματογράφου") στο πλαίσιο της Μπιενάλε. Εμπνευστές εκείνης της πρώτης "Έκθεσης" ήταν ο κόμης Τζιουζέπε Βόλπι Ντι Μισουράτα, ο γλύπτης Αντόνιο Μαριάνι και Λουτσιάνο Ντε Φέο, με την αμέριστη υποστήριξη φυσικά του μουσολινικού καθεστώτος, για λόγους προπαγάνδας.
Βέβαια η πρώτη εκείνη διοργάνωση είχε περισσότερο τον χαρακτήρα κοσμικού γεγονότος και οι προβολές είχαν γίνει στη βεράντα του ξενοδοχείου Εξέλσιορ, παρουσία της Γκρέτα Γκάρμπο, της Τζόαν Κρόφορντ, του Βιτόριο Ντε Σίκα... Αν και η εκδήλωση δεν είχε διαγωνιστικό χαρακτήρα, στο κλείσιμο με ψηφοφορία μεταξύ των θεατών αναδείχθηκε ως καλύτερος σκηνοθέτης ο εντελώς ξεχασμένος σήμερα Σοβιετικός Νικολάι Εκκ για την ταινία "Putjovka v zizn" ("O δρόμος προς τη ζωή").
Ύστερα από τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε αυτή η πρώτη διοργάνωση αποφασίστηκε να γίνει συστηματική προετοιμασία για την επόμενη, που πραγματοποιήθηκε δύο χρόνια μετά, από την 1η μέχρι τις 20 Αυγούστου του 1934, με τη συμμετοχή 19 χωρών και με περισσότερους από 300 δημοσιογράφους. Με την αμέριστη υποστήριξη του φασιστικού καθεστώτος, το καλοκαίρι του 1937 οι διοργανωτές εγκαινίασαν ως χώρο διεξαγωγής του φεστιβάλ το εντυπωσιακό "Παλάτι του Σινεμά" (Palazzo del Cinema), που σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Λουίτζι Κουαλιάτα.
Το φεστιβάλ κατάφερε να εδραιωθεί στη διεθνή κοινή γνώμη σε τέτοιο βαθμό, ώστε ξεπέρασε χωρίς δυσκολία τους κραδασμούς των νέων ισορροπιών στον μεταπολεμικό κόσμο, αναδεικνύοντας μάλιστα τις "νέες τάσεις", όπως για παράδειγμα το ισχυρό ρεύμα του ιαπωνικού κινηματογράφου, που τόσο πολύ επηρέασε τη Δύση τη δεκαετία του '50.
Η δεκαετία του '60 ήταν ίσως η καλύτερη περίοδος της βενετσιάνικης Μόστρας, στα χρόνια που είχε καλλιτεχνικό διευθυντή τον σπουδαίο θεωρητικό του κινηματογράφου Λουίτζι Κιαρίνι.

πηγή: ΑΥΓΗ